Ο σερ Τσαρλς Σκοτ Σέρινγκτον (27 Νοεμβρίου 1857 – 4 Μαρτίου 1952) ήταν Βρετανός νευροφυσιολόγος, ιστολόγος, βακτηριολόγος, και παθολόγος, Πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας. Βραβεύθηκε με το Νόμπελ Ιατρικής μαζί με τον Έντγκαρ Άντριαν το 1932 για την έρευνά τους πάνω στην λειτουργία των νευρώνων.
Πριν από την έρευνά τους, πιστευόταν ότι τα αντανακλαστικά αποτελούσαν μεμονωμένη δραστηριότητα που περιοριζόταν σε ένα τόξο αντανακλαστικών. Ο Σέρινγκτον κατέδειξε ότι τα αντανακλαστικά απαιτούν ολοκληρωμένη ενεργοποίηση και απέδειξε την αντίστροφη νευρική εντολή στους μύες (Νόμος του Σέρινγκτον). Η εναλλακτική του εξήγηση της επικοινωνίας των νευρικών κυττάρων (νευρώνων) δια των συνάψεων βοήθησε στη διαμόρφωση της σύγχρονης κατανοήσεως του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Η πρώτη πανεπιστημιακή θέση του Σέρινγκτον ήταν στην έδρα Χολτ της Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, την οποία κατέλαβε το 1895. Εκεί εγκατέλειψε πλέον την έρευνα στην παθολογία και αφοσιώθηκε στο νευρικό σύστημα. Πειραματιζόμενος με γάτες, σκύλους και πιθήκους που είχαν υποστεί λοβοτομή, συμπέρανε ότι τα αντανακλαστικά πρέπει να θεωρούνται συνεργατικές δραστηριότητες πολλών μερών του οργανισμού και όχι αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων των λεγόμενων «τόξων αντανακλαστικών» (reflex-arcs), όπως πιστευόταν γενικώς μέχρι τότε.
Ο Σέρινγκτον απέδειξε ότι η διέγερση των μυών ήταν αντιστρόφως ανάλογη της καταστολής μιας ανταγωνιστικής ομάδας μυών. Ως προς τη σχέση διεγέρσεως και καταστολής, συμπέρανε ότι «η επιβολή αποχής από τη δράση μπορεί να είναι εξίσου πραγματική με την ανάληψη δράσεως». Συνέχισε επίσης τις έρευνές του στην αντίστροφη νευρική εντολή, που υπήρξαν αξιοσημείωτη συνεισφορά στη γνώση της σπονδυλικής στήλης.
Στην Οξφόρδη, ο Σέρινγκτον διατηρούσε εκατοντάδες δείγματα μικροσκοπίου μέσα σε ένα ειδικά κατασκευασμένο κουτί με την επιγραφή «Δείγματα ιστολογικών επιδείξεων του σερ Τσαρλς Σέρινγκτον». Το κουτί, που διατηρείται ακόμα, περιέχει και δείγματα που ίσως να σχετίζονται με ανακαλύψεις του, όπως ο εντοπισμός λειτουργιών σε τμήματα του εγκεφαλικού φλοιού, αλλά και δείγματα άλλων σημαντικών επιστημόνων της εποχής του, όπως των Α. Ρουφφίνι, Γκ. Φριτς, Τζων Μπέρντον-Σάντερσον, και του συνεργάτη του στην Οξφόρδη Ντέρεκ Ντένυ-Μπράουν.
