Ο Ζορζ Ματέ (9 Ιουλίου 1922 – 15 Οκτωβρίου 2010) ήταν Γάλλος ογκολόγος και ανοσολόγος. Τον Νοέμβριο του 1958, πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχή αλλογενή μεταμόσχευση μυελού των οστών που έγινε ποτέ σε άσχετα άτομα.
Ασχολήθηκε με την ιατρική έρευνα στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και έκανε πρακτική άσκηση στην ανοσολογία και την ογκολογία στο Memorial Sloan-Kettering Cancer Center της Νέας Υόρκης.
Ειδικεύτηκε στην αιματολογία όταν εργαζόταν με τον Πρ. Paul Chevallier και Pr. Jean Bernard και αφοσιώνεται στην παιδική λευχαιμία.
Τον Νοέμβριο του 1958, πραγματοποίησε το πρώτο μόσχευμα μυελού των οστών μεταξύ μη συγγενών δωρητών και ξενιστών που έγινε ποτέ στον κόσμο, προκειμένου να σώσει έξι Γιουγκοσλάβους πυρηνικούς ερευνητές που είχαν ακτινοβοληθεί κατά λάθος. Αυτό το γεγονός τον έκανε να συνειδητοποιήσει τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα ανάπτυξης ενεργητικής και θετικής ανοσοθεραπείας και εφαρμογής της στη θεραπεία των καρκίνων.
Συμμετείχε επίσης με τους René Kuss και Marcel Legrain το 1960 και το 61 στα πρώτα επιτυχημένα μοσχεύματα νεφρού μεταξύ μη συγγενών δοτών και ξενιστών.
Μέχρι το 1963 «ταρακούνησε τον ιατρικό κόσμο» όταν ανακοίνωσε ότι είχε θεράψει έναν ασθενή από λευχαιμία μέσω μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Αργότερα έδειξε ότι τα βλαστοκύτταρα όχι μόνο μπορούσαν να θεραπεύσουν τις βλάβες από την ακτινοβολία, αλλά και να καταπολεμήσουν τον καρκίνο. Επέδειξε επίσης τον θετικό ρόλο του BCG σε συνδυασμό με ακτινοβολημένα καρκινικά κύτταρα.
Ο Ματέ ανέλαβε το Αιματολογικό Τμήμα του Ινστιτούτου Gustave Roussy στο Villejuif το 1961 και δημιούργησε το Institut de Cancérologie et d’Immuno-génétique το 1964 όπου δημιούργησε τα πρώτα αποστειρωμένα νοσοκομεία. Δίδαξε επίσης πειραματική ογκολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού (1966 έως 1990), δημιούργησε και διαχειρίστηκε (από το 1980 έως το 1988) το Service des Maladies Sanguines et Tumorales στο Νοσοκομείο Paul-Brousse όπου συνδύασε την έρευνα και τη θεραπεία με πρωτοποριακές μεθόδους και αποτελέσματα. χημειοθεραπεία και ανοσοθεραπεία για την ανάπτυξη πολυθεραπειών προσαρμοσμένων σε μεμονωμένες περιπτώσεις.
Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη πολλών σημαντικών μορίων όπως η ακριφλαβίνη, η βεστατίνη, η ελλειπτικίνη, η οξαλιπλατίνη, η τριπτορελίνη και η βινορελβίνη και συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη της πολυχημειοθεραπείας και της χρονοχημειοθεραπείας.
